My Vocation
© Copyright Robin Wagenvoort
Robin Wagenvoort – My Calling in Silence
It was late 2007, the evening slowly descended over Hengelo, Overijssel, my hometown in the Netherlands, and the Catholic Lambertus Basilica stood majestically in the twilight. I felt weak, exhausted from illness, but deep inside, a quiet hope burned. I stepped into the church a place of peace and reflection, a sanctuary where I sought strength in prayer.
It was late, and the church was empty. The candles flickered gently in the prayer area, their flames reflecting my desire for healing and guidance. With closed eyes, I whispered my prayer words of hope, of trust.
Suddenly, the silence was broken. A young woman’s voice, deeply sorrowful, echoed through the church. I startled. My first instinct was to comfort her, to seek her presence. I looked around the prayer space was empty. The baptismal chapel deserted. Even when I stood at the gate of the main hall, I saw no one. The entire church was empty.
And yet, the crying continued, piercing, resonating through the hollow space.
I tried to direct my ear toward the source of the sound. My breath caught when I suddenly realized that the crying was coming from the statue of Mary in the main hall. My heart skipped a beat. How could this be? The stone figure radiated peace, yet her sorrow seemed tangible, as if she wanted to share something a message, a calling.
It was as if Mary herself was expressing her pain and sorrow, perhaps as a sign, perhaps as a calling to understand and spread her message. But now I realize that she knew more than I could comprehend at that moment. She knew that I was seriously ill.
Not long after, I received the diagnosis: metastatic cancer. My world stood still. But deep inside, that moment in the basilica stayed with me. Mary’s crying, her sorrow was it a warning? A sign of compassion? Or a confirmation that I was not alone in my battle?
What followed was a long and arduous journey: surgery and thirteen chemotherapy treatments. But I fought, I held onto my faith, and in 2015, I was declared cancer-free.
Years passed, but the memory never faded. On the contrary, it became a guiding light a silent whisper that constantly reminded me of my calling. The calling to serve, to bring hope and comfort, to be a bridge for those who suffer, following in the footsteps of Christ.
What began as a search for strength in illness grew into a life path. A path toward priesthood a path of devotion, of faith, and of the realization that sometimes the deepest callings are born in moments of silence.
And in that silence, the sorrow of a young, innocent woman the Virgin Mary resounded. A voice that called me to offer comfort, to be hope for those in darkness. But now I knew where that crying came from: Mary herself wept. Perhaps for the suffering of the world, perhaps as a call for me to act, perhaps as a sign from God that my path had already been laid out.
Now I knew: my calling was not just an inner desire. It was a mission. A path that led me to priesthood, to healing, to a life dedicated to helping others.
This is not a fantasy, nor a legend. This is a true story, an experience that has forever changed my life. From that moment, I have wanted to become a priest of the Catholic Church. Because sometimes God does not speak in loud words, but in a voice that touches our hearts, in a sign that only we can understand.
Robin Wagenvoort – Mijn Roeping in Stilte
Het was eind 2007, de avond viel langzaam over Hengelo, Overijssel, mijn geboortestad in Nederland, en de katholieke Lambertus basiliek stond statig in de schemering. Ik voelde me zwak, uitgeput door ziekte, maar diep van binnen brandde een stille hoop. Ik stapte de kerk binnen – een plek van rust en bezinning, een toevluchtsoord waar ik kracht zocht in gebed.
Het was laat, en de kerk was leeg. De kaarsen flakkerden zachtjes in de gebedsruimte, hun vlammen weerspiegelden mijn verlangen naar genezing en richting. Met gesloten ogen fluisterde ik mijn gebed – woorden van hoop, van vertrouwen.
Plotseling werd de stilte verbroken. Een jonge vrouwenstem, intens verdrietig, klonk door de kerk. Ik schrok op. Mijn eerste instinct was om haar te troosten, haar aanwezigheid te zoeken. Ik keek om me heen – de gebedsruimte was leeg. De doopkapel verlaten. Zelfs toen ik bij het hek van de grote zaal stond, zag ik niemand. De hele kerk was verder leeg.
En toch bleef het huilen, doordringend, weerklinken in de holle ruimte.
Ik probeerde mijn oor te richten naar de bron van het geluid. Mijn adem stokte toen ik me plotseling realiseerde dat het gehuil afkomstig was van het Mariabeeld in de grote zaal. Mijn hart sloeg een tel over. Hoe kon dit? De stenen figuur straalde rust uit, maar toch leek haar verdriet tastbaar, alsof zij iets wilde delen – een boodschap, een oproep.
Het was alsof Maria zelf haar pijn en verdriet liet horen, misschien als een teken, misschien als een roeping om haar boodschap te begrijpen en uit te dragen. Maar nu besef ik dat ze meer wist dan ik op dat moment kon bevatten. Ze wist dat ik ernstig ziek was.
Niet lang daarna kreeg ik de diagnose: uitgezaaide kanker. Mijn wereld stond stil. Maar diep van binnen bleef dat moment in de basiliek bij me. Het huilen van Maria, haar verdriet - was het een waarschuwing? Een teken van medeleven? Of een bevestiging dat ik niet alleen was in mijn strijd?
Wat volgde was een lange en zware weg: een operatie en dertien chemo behandelingen. Maar ik vocht, ik hield vast aan mijn geloof, en in 2015 werd ik kankervrij verklaard.
Jaren gingen voorbij, maar de herinnering vervaagde nooit. Sterker nog, ze werd een leidraad – een stille fluistering die mij steeds weer herinnerde aan mijn roeping. De roeping om dienstbaar te zijn, om hoop en troost te brengen, om in het voetspoor van Christus een brug te zijn voor hen die lijden.
Wat begon als een zoektocht naar kracht in ziekte, groeide uit tot een levenspad. Een pad naar het priesterschap – een pad van devotie, van geloof, en van het besef dat soms de diepste roepingen worden geboren in momenten van stilte.
En in die stilte klonk het verdriet van een jonge, onschuldige vrouw - De Maagd Maria een stem die mij riep om troost te bieden, om hoop te zijn voor hen die in duisternis verkeren. Maar ik wist nu waar dat gehuil vandaan kwam: Maria zelf huilde. Misschien om het lijden van de wereld, misschien als een oproep aan mij om te handelen, misschien als een teken van God dat mijn pad al voor mij was gelegd. Ik wist nu: mijn roeping was niet slechts een innerlijk verlangen. Het was een missie. Een pad dat mij leidde naar het priesterschap, naar genezing, naar een leven gewijd aan het helpen van anderen. Dit is geen verzinsel, geen legende. Dit is een waargebeurd verhaal, een ervaring die mijn leven voorgoed heeft veranderd. Vanaf dat moment wil ik priester worden van de katholieke kerk. Want soms spreekt God niet in luide woorden, maar in een stem die ons hart raakt, in een teken dat alleen wij kunnen begrijpen.
Robin Wagenvoort – La Mia Vocazione nel Silenzio
Era la fine del 2007, la sera calava lentamente su Hengelo, Overijssel, la mia città natale nei Paesi Bassi, e la basilica cattolica di San Lamberto si ergeva maestosa nel crepuscolo. Mi sentivo debole, esausto dalla malattia, ma dentro di me ardeva una speranza silenziosa. Entrai nella chiesa – un luogo di pace e riflessione, un rifugio dove cercavo forza nella preghiera.
Era tardi e la chiesa era vuota. Le candele tremolavano dolcemente nello spazio dedicato alla preghiera, le loro fiamme riflettevano il mio desiderio di guarigione e di guida. Con gli occhi chiusi, sussurrai la mia preghiera – parole di speranza, di fiducia.
All'improvviso, il silenzio fu spezzato. Una voce di giovane donna, profondamente addolorata, risuonò nella chiesa. Sobbalzai. Il mio primo istinto fu quello di confortarla, di cercare la sua presenza. Guardai intorno – lo spazio per la preghiera era vuoto. La cappella battesimale deserta. Anche quando mi avvicinai alla grata della navata principale, non vidi nessuno. La chiesa era completamente vuota.
Eppure, il pianto continuava, penetrante, riecheggiando nello spazio vuoto.
Provai a orientare il mio orecchio verso la fonte del suono. Il respiro mi si fermò quando improvvisamente mi resi conto che il pianto proveniva dalla statua della Madonna nella navata principale. Il mio cuore perse un battito. Come era possibile? La figura di pietra emanava pace, eppure il suo dolore sembrava tangibile, come se volesse condividere qualcosa – un messaggio, una chiamata.
Era come se Maria stessa stesse esprimendo il suo dolore e la sua sofferenza, forse come un segno, forse come una vocazione per comprendere e diffondere il suo messaggio. Ma ora capisco che sapeva più di quanto io potessi immaginare in quel momento. Sapeva che ero gravemente malato.
Non molto tempo dopo, ricevetti la diagnosi: cancro metastatico. Il mio mondo si fermò. Ma dentro di me, quel momento nella basilica rimase vivo. Il pianto di Maria, il suo dolore – era un avvertimento? Un segno di compassione? O una conferma che non ero solo nella mia battaglia?
Seguì un lungo e difficile percorso: un intervento chirurgico e tredici cicli di chemioterapia. Ma lottai, mi aggrappai alla mia fede, e nel 2015 fui dichiarato libero dal cancro.
Gli anni passarono, ma il ricordo non svanì mai. Anzi, divenne una guida – un sussurro silenzioso che mi ricordava sempre la mia vocazione. La vocazione a servire, a portare speranza e conforto, a essere un ponte per coloro che soffrono, seguendo le orme di Cristo.
Ciò che iniziò come una ricerca di forza nella malattia, si trasformò in un cammino di vita. Un cammino verso il sacerdozio – un cammino di devozione, di fede, e della consapevolezza che a volte le chiamate più profonde nascono nei momenti di silenzio.
E in quel silenzio risuonava il dolore di una giovane donna innocente – la Vergine Maria – una voce che mi chiamava a offrire conforto, a essere speranza per coloro che si trovano nelle tenebre. Ma ora sapevo da dove proveniva quel pianto: Maria stessa piangeva. Forse per la sofferenza del mondo, forse come un invito ad agire, forse come un segno di Dio che il mio cammino era già tracciato.
Ora sapevo: la mia vocazione non era solo un desiderio interiore. Era una missione. Un cammino che mi conduceva verso il sacerdozio, verso la guarigione, verso una vita dedicata ad aiutare gli altri.
Questa non è una fantasia, né una leggenda. È una storia vera, un’esperienza che ha cambiato per sempre la mia vita. Da quel momento, ho deciso di diventare sacerdote della Chiesa cattolica. Perché a volte Dio non parla con parole forti, ma con una voce che tocca il nostro cuore, con un segno che solo noi possiamo comprendere.
Robin Wagenvoort – Mi Llamado en el Silencio
Era finales de 2007, la tarde caía lentamente sobre Hengelo, Overijssel, mi ciudad natal en los Países Bajos, y la majestuosa Basílica Católica Lambertus se alzaba en el crepúsculo. Me sentía débil, agotado por la enfermedad, pero dentro de mí ardía una esperanza silenciosa. Entré en la iglesia, un lugar de paz y reflexión, un santuario donde buscaba fuerzas en la oración.
Era tarde, y la iglesia estaba vacía. Las velas parpadeaban suavemente en el área de oración, sus llamas reflejaban mi deseo de sanación y guía. Con los ojos cerrados, susurré mi oración, palabras de esperanza, de confianza.
De repente, el silencio se rompió. La voz de una joven, profundamente afligida, resonó en la iglesia. Me sobresalté. Mi primer instinto fue consolarla, buscar su presencia. Miré alrededor: el espacio de oración estaba vacío. La capilla bautismal, desierta. Incluso cuando me acerqué a la puerta del salón principal, no vi a nadie. Toda la iglesia estaba vacía.
Y, sin embargo, el llanto continuaba, penetrante, resonando a través del vasto espacio.
Intenté dirigir mi oído hacia la fuente del sonido. Mi respiración se detuvo cuando de repente me di cuenta de que el llanto provenía de la estatua de María en el salón principal. Mi corazón dio un vuelco. ¿Cómo podía ser? La figura de piedra irradiaba paz, y sin embargo, su dolor parecía tangible, como si quisiera compartir algo, un mensaje, un llamado.
Era como si María misma estuviera expresando su dolor y tristeza, tal vez como un signo, quizás como un llamado para comprender y difundir su mensaje. Pero ahora me doy cuenta de que sabía más de lo que yo podía entender en ese momento. Sabía que estaba gravemente enfermo.
Poco después, recibí el diagnóstico: cáncer metastásico. Mi mundo se detuvo. Pero en lo más profundo, aquel momento en la basílica permaneció conmigo. El llanto de María, su dolor... ¿fue una advertencia? ¿Una señal de compasión? ¿O la confirmación de que no estaba solo en mi batalla?
Lo que siguió fue un largo y arduo camino: cirugía y trece tratamientos de quimioterapia. Pero luché, me aferré a mi fe, y en 2015 fui declarado libre de cáncer.
Pasaron los años, pero el recuerdo nunca se desvaneció. Al contrario, se convirtió en una luz guía, un susurro silencioso que constantemente me recordaba mi llamado: el llamado a servir, a brindar esperanza y consuelo, a ser un puente para aquellos que sufren, siguiendo los pasos de Cristo.
Lo que comenzó como una búsqueda de fortaleza en la enfermedad se transformó en un camino de vida. Un camino hacia el sacerdocio, un camino de devoción, de fe, y de la comprensión de que a veces los llamados más profundos nacen en momentos de silencio.
Y en ese silencio, resonó el dolor de una joven e inocente mujer: la Virgen María. Una voz que me llamó a ofrecer consuelo, a ser esperanza para quienes están en la oscuridad. Pero ahora sabía de dónde provenía aquel llanto: María misma lloraba. Tal vez por el sufrimiento del mundo, tal vez como una llamada para que yo actuara, tal vez como una señal de Dios de que mi camino ya estaba trazado.
Ahora lo sabía: mi llamado no era solo un deseo interno. Era una misión. Un camino que me llevó al sacerdocio, a la sanación, a una vida dedicada a ayudar a los demás.
Esto no es fantasía, ni una leyenda. Es una historia verdadera, una experiencia que ha cambiado mi vida para siempre. Desde aquel momento, he querido convertirme en sacerdote de la Iglesia Católica. Porque, a veces, Dios no habla con palabras fuertes, sino con una voz que toca nuestros corazones, en una señal que solo nosotros podemos comprender.
Robin Wagenvoort – Mon Appel dans le Silence
C'était à la fin de l'année 2007, le soir descendait lentement sur Hengelo, Overijssel, ma ville natale aux Pays-Bas, et la majestueuse basilique catholique Lambertus se dressait dans le crépuscule. Je me sentais faible, épuisé par la maladie, mais au fond de moi, une lueur d'espoir silencieuse brûlait. Je suis entré dans l'église, un lieu de paix et de réflexion, un sanctuaire où je cherchais la force dans la prière.
Il était tard, et l'église était vide. Les bougies vacillaient doucement dans l'espace de prière, leurs flammes reflétaient mon désir de guérison et de guidance. Les yeux fermés, je murmurais ma prière, des mots d'espoir, de confiance.
Soudain, le silence fut brisé. La voix d'une jeune femme, profondément affligée, résonna dans l'église. Je sursautai. Mon premier instinct fut de la réconforter, de chercher sa présence. Je regardai autour de moi : l'espace de prière était vide. La chapelle baptismale, déserte. Même lorsque je me tenais à l'entrée de la salle principale, je ne voyais personne. Toute l'église était vide.
Et pourtant, les pleurs continuaient, perçants, résonnant à travers l'immensité du lieu.
J'essayai de diriger mon oreille vers la source du son. Mon souffle se coupa lorsque je réalisai soudain que les pleurs provenaient de la statue de Marie dans la salle principale. Mon cœur manqua un battement. Comment cela pouvait-il être possible ? La figure de pierre rayonnait de paix, et pourtant, sa douleur semblait tangible, comme si elle voulait partager quelque chose, un message, un appel.
C'était comme si Marie elle-même exprimait sa douleur et sa tristesse, peut-être comme un signe, peut-être comme un appel à comprendre et à diffuser son message. Mais maintenant, je réalise qu'elle savait bien plus que ce que je pouvais comprendre à ce moment-là. Elle savait que j'étais gravement malade.
Peu de temps après, j'ai reçu le diagnostic : un cancer métastatique. Mon monde s'est arrêté. Mais au fond de moi, ce moment dans la basilique est resté gravé. Les pleurs de Marie, sa douleur... était-ce un avertissement ? Un signe de compassion ? Ou la confirmation que je n'étais pas seul dans mon combat ?
Ce qui suivit fut un long et difficile parcours : une opération et treize traitements de chimiothérapie. Mais j'ai combattu, je me suis accroché à ma foi, et en 2015, j'ai été déclaré guéri du cancer.
Les années ont passé, mais le souvenir ne s'est jamais estompé. Au contraire, il est devenu une lumière guide, un murmure silencieux qui me rappelait constamment mon appel : l'appel à servir, à apporter espoir et réconfort, à être un pont pour ceux qui souffrent, en suivant les pas du Christ.
Ce qui avait commencé comme une quête de force dans la maladie s'est transformé en un chemin de vie. Un chemin vers la prêtrise, un chemin de dévotion, de foi, et de la prise de conscience que parfois, les appels les plus profonds naissent dans les moments de silence.
Et dans ce silence, la douleur d'une jeune femme innocente, la Vierge Marie, résonnait. Une voix qui m'appelait à offrir du réconfort, à être une lueur d'espoir pour ceux qui sont dans l'obscurité. Mais maintenant, je savais d'où venaient ces pleurs : Marie elle-même pleurait. Peut-être pour la souffrance du monde, peut-être comme un appel à agir, peut-être comme un signe de Dieu que mon chemin était déjà tracé.
Maintenant, je savais : mon appel n'était pas seulement un désir intérieur. C'était une mission. Un chemin qui m'a conduit vers la prêtrise, vers la guérison, vers une vie dédiée à aider les autres.
Ce n'est ni une fantaisie, ni une légende. C'est une histoire vraie, une expérience qui a changé ma vie à jamais. Depuis ce moment, j'ai voulu devenir prêtre de l'Église catholique. Car parfois, Dieu ne parle pas avec des mots forts, mais avec une voix qui touche nos cœurs, un signe que nous seuls pouvons comprendre.
